günaydın hüzün filminde jean seberg'in ağlayarak yüzünü kremlediği bir sahne vardır. daha sonra benzerini çok gördüğümüz bu sahneyi hatırlayınca neden hâlâ boğazım düğümleniyor sorusunun cevabı bu kadının ta kendisinde gizli. ister hayatındaki dramatik detaylar, ister çoğu zaman doğuştan gelen bu hüzünlü, kırılgan, derinlikli yaradılış.. her ne ise... o, uzaktan tanıyıp yakından hissettiğimiz benzersizlerin arasında yer alır. bugün onun, benzer durumlarda olduğu gibi şaibeler barındıran ölümünün yıldönümü. o ise, bu söylentilerden azade, olanca şeffaflığıyla öylece duruyor. bir günaydın diyelim.
